[jtabs smoothness]
Русский :: Олимпийские настроения Сочи. Часть 2

Первую часть статьи можно прочитать по этой ссылке.

В конце концов, мы решили, что на какие-нибудь соревнования нужно сходить всей семьёй. Здесь, в самом центре событий, невозможно не поддаться общему настроению. Когда все вокруг говорят только о том, кто где побывал и куда ещё нужно попасть, невольно начинаешь хотеть увидеть состязания! Всё-таки на Олимпиаду мы приехали! И вот нам удалось купить билеты на хоккейный матч Финляндия-Норвегия.

Я впервые в жизни смотрела хоккей в режиме live. Мой муж и раньше рассказывал, что с трибун хоккей – это нечто совершенно другое, чем то, что мы видим по телевизору: в действительности зрители не успевают следить за всем тем, что происходит на льду. И это правда, на трибунах у болельщиков много всяких других дел: надо запустить «волну», успевать ловить камеру, чтобы попасть в телевизор, не прозевать нужный момент, чтобы подмигнуть фотографу, танцевать, кричать, дуть в трубу и свистеть. Некоторые зрители ничем другим и не занимались, кроме как бегали по залу, позируя на камеру, или танцевали с талисманами – мишкой и леопардом. Обращая на всё это внимание, я не всегда понимала, что происходит на площадке. Когда смотришь игру по телевизору, тебе объясняет её комментатор, а на трибуне ты всё должен понимать сам. Одна девушка за пару минут до конца встречи спросила: «А в какой форме, собственно говоря, финны-то играют?» Рядом со мной сидела семья, также пришедшая на хоккей в первый раз. Ближе к концу игры и ребёнок, и даже мама начали понимать суть происходящего на площадке и потихонечку даже стали выкрикивать речёвки.

Мне пришлось убедиться, что доля болельщика очень нелегка! Нам посчастливилось купить с рук дорогие билеты на всю семью на мужской биатлонный масс-старт. Соревнования проходили в горах. Из города туда пришлось добираться 4-5 часов сначала на автобусе, потом на электричке, а в конце ещё и на подъёмнике. Но на горы спустился густой туман, и гонку сначала перенесли по времени, а затем и вовсе отложили на 10:30 следующего дня. Когда отменяют соревнования, вздохнуть с облегчением могут только члены семьи, которых отец наконец-то пустит к телевизору. А вообще, это обидно. Впереди у нас была долгая обратная дорога в город, которая выросла ещё на час из-за пробки в очереди на подъёмник, и ещё час мы пытались продать наши билеты. Возможность получить такой же облом ещё и на следующий день совсем не прельщала. Деньги за билеты можно было вернуть, но для этого нужно было заполнить специальное заявление, а заявления такие принимали только в некоторых кассах. Так что, если бы мы захотели получить деньги обратно, пришлось бы убить на бюрократические проволочки, как минимум, половину следующего дня. К счастью, нам повезло продать наши билеты тем же способом, каким мы их и купили – желающим рядом с кассами. А этих людей, купивших билеты, и других зрителей мне было очень жаль, ведь на следующий день им пришлось вставать в 4-5 утра, чтобы попасть в горы, а соревнования опять перенесли, на этот раз на вечер! Наверное, только самые отчаянные фанаты биатлона смогли вынести такие испытания!

Мы утешали себя тем, что смогли увидеть горы. Дети первый раз в жизни ездили на подъёмнике сквозь облака. Мы успели погрузиться и в атмосферу трибун: в музыку, выступления барабанщиков и акробатов, танцы и веселье воодушевлённых зрителей. И по пути мимоходом дали ещё и интервью для телевидения.

Мужу удалось в этот же день попасть на мужскую лыжную эстафету, так что я была рада, что хоть он остался доволен. Гонка была классная, Россия завоевала серебро. А муж Юра поддерживал своих так рьяно, что получил приз «Самому активному болельщику». Ему досталась проходка в ВИП-зону на вручение медалей в олимпийском парке, куда он отправился с сыном.

Параллельно с праздником спорта в Сочи проходила и Культурная Олимпиада: международный фестиваль искусств, выступления балетных трупп, спектакли, а также концерты поп- и рок-звёзд. Но успеть повсюду было совершенно невозможно.

Сложно сказать, как изменится жизнь в Сочи после Олимпиады. Как будут использоваться олимпийские объекты, и увеличится ли поток зимних туристов на эту территорию. Верю, что мир всё-таки узнал много нового о России и получил возможность увидеть современную, новую Россию – яркую и многогранную.
Фото автора

http://www.venajaseura.com/blogi/olympiatunnelmia-sotsista-osa-2
[jtab/]
Olympiatunnelmia Sotšista, osa 2

Jutun ykkösosan voit lukea täältä.
Päätimme loppujen lopuksi katsoa joitakin kisoja koko perheen voimin. Täällä tapahtumien keskipisteessä on mahdotonta olla heittäytymättä yleiseen tunnelmaan. Kun kaikki ympärilläsi puhuvat vain siitä, kuka on käynyt missäkin ja minne on vielä menossa, niin tahtomattaankin alkaa haluta nähdä urheilua, olenhan tullut Olympialaisiin! Onnistuimme saamaan liput Suomi-Norja-jääkiekko-otteluun.

Näin elämäni ensimmäistä kertaa jääkiekkoa ”livenä”. Mieheni olikin kertonut minulle jo aiemmin, että todellisuudessa ottelu on jotain ihan muuta, kuin televisiossa: katsojat eivät ehdi seurata ollenkaan sitä, mitä jäällä tapahtuu. Tämä olikin totta, katsomossa kannattajilla oli paljon muuta tekemistä: tehdä aaltoja, seurata kameraa, jotta olisivat päässeet kuvaan, kytätä oikeaa hetkeä vilkuttaa kuvaajalle, tanssia, kirkua, puhaltaa torveen ja viheltää. Jotkut katsojat eivät muuta tehneetkään, kuin juoksivat pitkin salia ja poseerasivat kameralle, tai tanssivat karhu- tai leopardimaskotin kanssa. Kaiken tämän kiinnittäessä huomioni, en aina tajunnut, mitä pelissä tapahtuu. Televisiossa kommentaattori selittää asiat, mutta katsomossa on ymmärrettävä asiat itse. Yksi nainen kysyi juuri pari minuuttia ennen ottelun loppua, että kummankovärisissä paidoissa Suomi pelaa. Vieressäni istui perhe, joka oli ensimmäistä kertaa katsomassa peliä paikanpäällä. Pelin loppua kohti sekä lapsi että jopa äiti alkoivat päästä perille tapahtumista ja vähitellen huutaa kannustushuutoja.

Jouduin vielä itse huomaamaan, miten raskas on penkkiurheilijan osa! Onnistuimme ostamaan kalliit liput toisilta katsojilta miesten ampumahiihdon yhteislähtöön koko perheelle. Vuorilla käytäviin kisoihin piti mennä kaupungista neljä–viisi tuntia linja-autolla, paikallisjunalla ja vielä nousta gondolihissillä. Mutta vuorillepa laskeutui sakea sumu, ja kisoja siirrettiin ensin tunnilla, sitten kokonaan seuraavaksi päiväksi klo 10.30. Kisojen peruminen on helpotus vain televisionkatsojille, kun isä viimeinkin päästää muut perheenjäsenet tv:n ääreen. Mutta oikeasti se on tosi harmi. Meillä oli edessämme pitkä paluumatka, johon tuli lisäksi tunnin ryysis hissille ja tunti siihen, kun etsimme uudet ostajat lipuillemme. Sama rumba seuraavana päivänä ei houkuttanut. Lippujen hinnan voi toki saada takaisin, mutta siihen olisi pitänyt kirjoittaa hakemus, joita otettiin vastaan vain tietyillä lippukassoilla. Joten jos haluat saada lipun hinnan takaisin, joudut tuhlaamaan vähintään puolet seuraavasta päivästä proseduuriin. Onneksi onnistuimme myymään lippumme samoin, kuin olimme ne itse hankkineet, eli lipunmyynnin luona oli halukkaita ostajia. Kyllä minun kävi sitten sääliksi näitä ostajia ja muita kisakatsojia, jotka olivat heränneet seuraavana aamuna neljän–viiden aikaan lähteäkseen vuorille, ja kisat siirrettiin taas, tällä kertaa illaksi! Luulenpa, että vain kaikista uskollisimmat ampumahiihtofanit pystyvät sietämään tällaiset koettelemukset.
Lohdutimme itseämme sillä, että saimme nähdä vuoret. Lapset pääsivät ensimmäistä kertaa hissillä pilvien ylle. Ehdimme myös sukeltaa katsomon tunnelmaan: musiikkiin, rumpaleiden ja akrobaattien esityksiin, tanssiin ja innokkaiden katsojien iloon. Ja matkan varrella ehdimme vielä antaa haastattelun televisioon.

Mieheni ehti vielä samana päivänä katsomaan miesten maastohiihtoviestiä, joten olin iloinen, että edes hänelle jäi iloinen ja tyytyväinen mieli. Kisa oli loistava, Venäjä sai hopeaa. Ja Jura kannusti niin kovasti, että sai aktiivisimman katsojan palkinnon. Hän sai pääsyn VIP-alueelle palkintojenjakoseremoniaan Olympiapuistossa, minne hän lähti yhdessä poikamme kanssa.
Urheilun juhlan lisäksi Sotšissa oli samaan aikaan Kulttuuriolympialaiset: kansainvälinen taidefestivaali, balettitanssijoiden esityksiä, näyttelyitä sekä pop- ja rock-tähtien keikkoja. Mutta ihan mahdotonta olisi ollut ehtiä joka paikkaan.

On vaikea sanoa, miten elämä Sotšissa muuttuu Olympialaisten jälkeen. Miten Olympialaisia varten rakennettuja rakennuksia käytetään ja kasvaako talvimatkailu alueelle. Toivon, että maailma kuitenkin oppi paljon uutta Venäjästä ja sai hyvän mahdollisuuden nähdä nyky-Venäjää, värikästä ja monipuolista.

http://www.venajaseura.com/blogi/olympiatunnelmia-sotsista-osa-2
[/jtabs]