[jtabs smoothness]
Русский :: Олимпийские настроения Сочи

Я никогда не была в Сочи. Поездка на Олимпиаду оказалась прекрасной возможностью посетить этот знаменитый морской курорт, и ничего, что произошло это в феврале.

В России за последние годы много критиковали решение провести зимние Олимпийские Игры в субтропиках. Сейчас я могу с полной уверенностью сказать, что Сочи – это, несомненно, великолепное место для проведения подобных грандиозных мероприятий. Климат приятный, город красивый, лыжные центры в Красной Поляне роскошные – словом, есть, что показать остальному миру. В горах снег лежит круглый год, а на побережье он и не нужен был – современные ледовые дворцы будут работать при каком угодно климате. Никто не хочет мёрзнуть, следя за соревнованиями, холод может оттолкнуть даже самых отчаянных болельщиков, а вот теплая погода привлечёт на трибуны и тех, кто не очень-то и разбирается в спорте.

На открытие Игр было решено отправить от нашей семьи меня, потому что, если покупать билеты на всех, можно и разориться. Самое яркое воспоминание с церемонии открытия – это отчаянная борьба с холодом. Я замёрзла так, что всё другое резко отошло на второй план. Мы, присутствовавшие, как и телезрители, следили за всем происходящим с помощью больших экранов. И всё же надо мной тоже разворачивалась интересная и захватывающая цепочка событий. Прямо у меня над головой проплыл маленький остров с пасущейся коровой, северные олени и церковь, пыхтящий паровоз, огромные головы рабочего и колхозницы, серп и молот, а также оставшиеся напоказанными по ТВ приборы, приводящие в движение блестящих лошадей. Совсем рядом проскользили наполненные воздухом купола, дымковские игрушки, цирковые медведи и шуты, под шум табуна лошадей промчались блестящие роликобежцы. Это выглядело, как будто бы я сидела в огромной музыкальной шкатулке и наблюдала за тем, как движутся, стучат, шумят и стрекочут её механизмы. Несмотря ни на что, осталось ощущение того, что я была частью события, за которым наблюдали миллиарды людей по всему миру.

В российских и зарубежных СМИ много писали о том, какие неимоверные тяготы причинили олимпийские стройки жизни местного населения. Я разговаривала с сочинцами и спросила, в том числе, и об этом. Все отвечали примерно так: олимпийские стройки – это был один сплошной кошмар, было очень тяжело. Но сейчас всё позади, и мы получили просто сказочный город! В Большом Сочи, к которому кроме Адлера относятся и другие близлежащие города, построены современные дороги, развязки, вокзалы, туннели и новая железная дорога, идущая вдоль морского побережья.

Мой муж сходил на некоторые соревнования, билеты на которые мы купили заранее: прыжки с трамплина, биатлон и на лыжные гонки. А мне спортивная составляющая Игр была не так интересна, я с большим энтузиазмом наблюдала за самим Сочи и общей организацией Олимпиады.

Муж, сам спортсмен и болельщик, был полностью во власти событий. Он говорит, что соревнования удобнее смотреть, конечно, по телевизору – тут тебе и комментарии, и разные точки показа, и статистика, но людей всё равно зовёт на трибуны ощущение единения и общей радости с публикой. На соревнованиях было много людей, которые явно со спортом на вы, особенно это касается женщин, которые впервые пришли на арену, чтобы посмотреть, от чего дома их мужей ни за что не отодрать.

В Сочи построили два кластера: один в Адлере на побережье, а второй в горах на Красной Поляне. Прибрежный кластер вместил в себя роскошные стадионы и ледовые дворцы «Фишт», «Айсберг» и «Шайба». В Адлере построили также временную резиденцию Деда Мороза, живущего в Великом Устюге, и многочисленные концертные площадки. Там горел олимпийский огонь, который было видно из любого конца города. Кстати, в олимпийском парке начали строить российский Диснейленд. Сейчас готовы уже некоторые аттракционы и красивый отель, похожий на замок Белоснежки. Ведь замок – это отличительная черта любого Диснейленда. Парк украшают зелёные пальмы, а вокруг возносятся белоснежные вершины гор…

Высоко в горах, в Красной Поляне построены лыжные и биатлонные центры, трамплины и санно-бобслейные трассы.

Два дня мы выделили себе на то, чтобы погулять по центру Сочи и посетить модные лыжные центры Красной Поляны и Роза Хутора. Сочи – невероятно красивый город, а февраль оказался подходящим месяцем для поездки, потому что нет жгучей жары, и можно спокойно гулять по улицам, обрамлённым пальмами, и сидеть в уличных кафешках на берегу моря, подставляя лицо солнечным лучам.

На улицах можно было встретить туристов из любой страны мира. В городе были определённые места, где располагались концертные площадки. В центре Сочи, в Адлере и в лыжных центрах повсеместно можно было встретить волонтёров, одетых в синие куртки. Они помогали гостям Игр. Самый часто задаваемый вопрос: как и на чём можно добраться в городе из одного пункта в другой. Повсюду были полицейские и сотрудники ДПС. Также охранять порядок помогали казаки, привнесшие в Сочи свой национальный колорит. Некоторые из них с удовольствием фотографировались со всеми желающими.

Что касается посёлков Красная Поляна и Роза Хутор, то они необычайно прекрасны! Конечно, я слышала о них и раньше, и видела по телевизору, но, поверьте, увидеть всю эту красоту своими глазами – совсем другое дело. В центре Роза Хутора были установлены экраны, по которым можно было наблюдать за соревнованиями, и сцена, у которой зрителей приветствовали олимпийские талисманы. До гор из Большого Сочи можно было добраться на олимпийском экспрессе…

Во второй части рассказа, которая будет вскоре опубликована, расскажу уже о самих соревнованиях.

venajaseura.com
[jtab/]
Suomi :: En ollut koskaan käynyt Sotšissa. Matka Olympialaisiin oli loistava mahdollisuus tutustua tähän kuuluisaan rantalomakohteeseen, vaikkakin sitten helmikuussa.

Venäjällä on viime vuosina kritisoitu paljon sitä, että talviolympialaiset päätettiin järjestää subtropiikissa. Voin nyt kuitenkin varmuudella sanoa, että Sotši on ihanteellinen kohde vastaavien suurten tapahtumien järjestämiseen. Ilmasto on miellyttävä, kaupunki kaunis, Krasnaja Poljanan hiihtokeskukset upeita, eli on mitä esitellä muulle maailmalle. Vuorilla on lunta vuoden ympäri, eikä sitä rannemmassa tarvitakaan, sillä nykyaikaiset jäähallit toimivat missä tahansa ilmanalassa. Kaikki eivät halua palella kilpailuja seuratessaan, kylmä voi karkottaa jopa kaikkein innokkaimmat penkkiurheilijat, mutta lämpimämpi ilma houkuttelee jopa urheilua vähemmän seuraavaa väkeä.

Olympialaisten avajaisiin päätettiin perheen edustajana lähettää vain minut, sillä lippujen ostaminen koko perheelle olisi tullut hyvin kalliiksi. Päällimmäisenä Olympialaisten avajaisista jäi mieleen jatkuva taistelu kylmää vastaan. Minua palelsi niin paljon, että kaikki muut tuntemukset jäivät taka-alalle. Mekin katselimme tapahtumia suurilta näytöiltä, kuten televisionkatsojat. Yläpuolellani kuitenkin kulki mielenkiintoinen ja mukaansatempaava tapahtumien ketju. Aivan pään yllä leijui pieni saari, jolla oli laiduntava lehmä, poroja ja kirkko, savua puhkuva höyryveturi, jättimäiset tehdastyöläisen ja kolhoosinaisen päät, sirppi ja vasara sekä television kautta näkymättömissä olleet, välkkyviä hevosia liikutelleet laitteistot. Aivan vierestä lipuivat ilmalla täytetyt kupolit, dymkovolaiset lelut, sirkuskarhut ja ilveilijät, hevoslauman äänien saattelemina kiisivät hohtavat rullaluistelijat. Ihan kuin olisin istunut valtavan soittorasian sisällä ja seurannut, miten sen mekanismit kilisevät, kolisevat, naputtavat ja liikkuvat. Kaikesta huolimatta jäi muisto siitä, että olin osa tapahtumaa, jota seurasivat miljardit ihmiset ympäri maailman.
Venäläisissä ja ulkomaisissa tiedotusvälineissä on kirjoitettu paljon siitä, miten paljon olympiakohteiden rakentaminen aiheutti hankaluuksia paikallisille asukkaille. Kyselin asiasta sotšilaisilta. Kaikki vastasivat suunnilleen näin: olympiarakentamisen aikoihin me tosiaankin kärsimme, se oli yhtä painajaista. Mutta nyt se on ohi ja meille jäi suorastaan satumainen kaupunki! Suur-Sotšiin, johon kuuluu Adlerin lisäksi muitakin lähikaupunkeja, on rakennettu nykyaikaiset tiet, liittymät, asemat, tunnelit ja uusi meren rantaa seuraileva rautatie.

Mieheni kävi katsomassa joitakin kilpailuja, joihin olimme ostaneet liput etukäteen: mäkihyppyä, ampumahiihtoa ja maastohiihtoa. Minä en ollut kiinnostunut kovin paljon Olympialaisten urheilupuolesta, tykkäsin enemmän katsella itse Sotšia ja kisojen järjestelyjä yleisesti.

Mieheni, itsekin urheilijana ja penkkiurheilijana oli haltioissaan tapahtumista. Hänen mukaansa kisoja on mukavampi tietenkin katsoa televisiosta, missä kuulet selostuksen, näet eri kuvakulmat ja tilastot, mutta katsomoon houkuttavat yhtenäisyyden ja riemun tunteet muun yleisön kanssa. Katsomossa oli paljon myös vähemmän urheilua seuraavia ihmisiä, kuten naisia, jotka olivat tulleet katsomaan kilpailuja ensimmäistä kertaa paikan
päälle ja näkemään sitä, minkä äärestä heidän miehiään ei saa kotona revittyä millään.

Sotšiin on rakennettu kaksi olympia-aluetta, jotka ovat Adlerissa rannalla ja Krasnaja Poljanassa vuorilla. Ranta-alueella on upeita stadioneja ja jäähallit Fišt, Iceberg ja Šaiba. Adleriin on rakennettu myös Veliki Ustjugissa asuvan Pakkasukon väliaikainen residenssi sekä konserttilavoja. Siellä on valtava olympiasoihtu, joka näkyy kaikkialle kaupunkiin. Olympiapuistossa on aloitettu myös Venäjän Disneylandin rakennustyöt. Nyt valmiina on jo muutama huvipuistolaite, kaunis hotelli, joka on Lumikin linnan näköinen. Linnahan on jokaisen Disneylandin tunnusmerkki. Puistossa komeilevat vihreät palmut, ja sen ympärillä kohoavat vuorten lumivalkeat huiput.

Korkealle vuoristoon, Krasnaja Poljanaan on rakennettu hiihto- ja ampumahiihtokeskukset, hyppyrimäet ja kelkkamäet.
Varasimme kaksi päivää siihen, että kävelimme Sotšin keskustassa ja muodikkaissa Krasnaja Poljanan ja Roza Hutorin hiihtokeskuksissa. Sotši on hurjan kaunis kaupunki, ja helmikuu oli siinä mielessä hyvä aika käynnille, että silloin ei ole uuvuttavaa hellettä, ja on varsin miellyttävää kävellä palmujen reunustamilla kaduilla ja istua merenrannan katuravintoloissa antaen auringon paistaa kasvoille.

Kaduilla oli turisteja kaikista maailman maista. Muutamissa paikoissa kaupungilla oli konserttilavoja. Sotšin keskustassa, Adlerissa ja hiihtokeskuksissa tuli jatkuvasti vastaan sinisiin vaatteisiin pukeutuneita vapaaehtoisia. Heidän tehtävänään oli auttaa Olympialaisten vieraita. Yleisin kysymys heille oli se, miten ja millä kaupungissa pääsee liikkumaan paikasta toiseen. Joka puolella oli päivystäviä poliiseja ja liikennepoliiseja. Järjestyksenpidossa auttoivat myös kasakat, jotka toivat Sotšiin omaa erityistä kansallisväriään. Jotkut heistä jopa suostuivat mielellä valokuvattaviksi halukkaiden kanssa.

Poljanan ja Roza Hutorin kylät ovat ihan uskomattoman hienoja! Olin tietenkin kuullut niistä ja nähnyt jotain televisiosta, mutta kaiken kauneuden näkeminen omin silmin oli ihan eri juttu. Roza Hutorin keskustaan oli asennettu suuret näytöt, joilta pystyi seuraamaan kisoja, sekä konserttilava, jonka luona vieraita tervehtivät olympiamaskotit. Vuoristokohteisiin pääsee Suur-Sotšin ranta-alueelta olympia-expressillä.
Jutun seuraava osa julkaistaan pian, siinä päästään seuraamaan itse kisoja.
[/jtabs]